Szkoda mi Wengera, ale piłkarzy Arsenalu nic, a nic!

Dzisiaj miał być wielki jubileusz Arsène Wengera. To był 1000 mecz Arsenalu w którym na ławce trenerskiej zasiadł Arsène Wenger. Tylko ligowy mecz, ale rywal nie był byle jaki, bo aktualny lider Premiership Chelsea Londyn ... a ponadto Mourinho nigdy nie przegrał na angielskich boiskach z Wengerem. Boisko rywala też nie sprzyjało świętowaniu jubileuszu, ale to, co zgotowali rywale Arsenalowi było koszmarem. Po 17 minutach Arsenal przegrywał 0:3, a mecz zakończył się rezultatem 0:6. To już kolejna tak wysoka porażka Arsenalu z czołowymi zespołami angielskim w ostatnich kilku sezonach. 

Nie będę rozprawiał się nad przyczynami takiego stanu rzeczy, ale ... Przecież kilka dni temu Arsenal zremisował z aktualnym klubowym mistrzem Europy. Drużyny Bundesligi przegrywają z Bayernem od 18 kolejek, a Arsenal zdołał zremisować na boisku rywala 1:1.

Wiadomo też było, że Chelsea jest w wielkim gazie i mecz będzie szalenie trudny dla Arsenalu. Piłkarze Wengera wiedzieli też, że to szczególny mecz dla Bossa. I co? I dali się zaskoczyć! Zero reakcji. Jak dzieci we mgle.

Wenger to niewątpliwie wybitny trener, ale aktualny skład Arsenalu nie ma boiskowego przywódcy. Poddali się bez walki i to nie pierwszy raz. Tłumaczenie porażki absencją Walcotta, Wilshera i Ramseya to ślepa uliczka. Obecny skład Arsenalu to nie jest zespół walczaków. Tak to widzę. Bez wielkiej woli walki w sporcie można być tylko średniakiem. Nie chcę pastwić się nad poszczególnymi piłkarzami, ale nie trzeba być psychologiem, aby po minach piłkarzy Arsenalu odgadnąć o czym dzisiaj marzyli ... o tym, aby ten koszmar zakończył się jak najszybciej.